Biblia
nr 4 (82) KWIECIEŃ 2014

ks. prof. Waldemar Chrostowski

Robienie porządku

Warunkiem uświęcenia jest znajomość Ewangelii i jej wypełnianie (Rz 15, 16). Święty chrześcijanin to człowiek wierny Chrystusowi, a zarazem gotowy do dawania Mu wiarygodnego świadectwa w każdym czasie i na każdym miejscu.

 

Hebrajski odpowiednik słowa „świętość” brzmi qadosz, co w dosłownym przekładzie znaczy „inny, odmienny”. Określenie to jest łączone przede wszystkim z Bogiem, który jako absolutnie „Inny” (Iz 40, 18) nie podlega uwarunkowaniom ani ograniczeniom świata, w którym żyjemy. Świętość w sensie biblijnym oznacza więc udział w tym, co Boskie, i pragnienie zaprowadzania Bożego porządku w sobie i wokół siebie.

 

ŚWIĘTOŚĆ BOGA

Wybierając Abrama i powołując go do wypełnienia szczególnej misji, Bóg objawił mu siebie, ukazując, kim jest. Patriarcha ludu Bożego wybrania zrozumiał i przyjął to powołanie, wiedząc, że w otaczającym go świecie pogańskim on jest kimś innym, odmiennym. Z tej odmienności wynikała powinność wiernego świadczenia o jedynym Bogu, a także oddawania Mu czci, zwłaszcza w miejscach świętych, naznaczonych Jego wyjątkową obecnością.

Po wyprowadzeniu z Egiptu Bóg powierzył Mojżeszowi dar Dziesięciu Przykazań i Prawa, dzięki któremu lud hebrajskich niewolników stał się świadomym swej tożsamości narodem Izraela. W jego odmienności przejawiała się świętość Boga. Nawet wtedy, gdy Izraelici nie żyli tak, jak powinni, znali jednak swoją godność i powołanie, zachowując tę świadomość wbrew własnej grzeszności. Tak stawało się coraz bardziej widoczne, że istnieją dwie drogi świętości, a mianowicie droga niewinności i droga nawrócenia. Na jednej i drugiej, aczkolwiek w odmienny sposób, człowiek, który prawdziwie ufa Bogu, staje się znakiem Jego mocy i miłosierdzia.

Prowadząc Izraelitów do Ziemi Obiecanej, Bóg zamieszkał pośród nich w Namiocie Spotkania, „poświęcając” go i ukazując się jako Święty (Wj 29, 43-44). Mieszkając wśród swego ludu, Bóg nieustannie objawiał swoją świętość, wzywając i uzdalniając swoich wyznawców do rozróżniania tego, co święte, oraz tego, co świeckie. Prorok Ozeasz w wyroczni, której podmiotem jest Bóg, wołał: „Albowiem Bogiem jestem, nie człowiekiem; pośrodku ciebie jestem Ja – Święty” (Oz 11, 9). W ciągu całych dziejów Izrael doświadczał napięcia wynikającego ze świętości Boga: z jednej strony wzgląd na Jego absolutną odmienność, natomiast z drugiej przekonanie o Jego intymnej bliskości, gotowej przychodzić ze skuteczną pomocą zawsze i w każdych okolicznościach. Tak umacniało się przeświadczenie, że Bóg jest wierny i stały, a zatem można na Nim polegać i bezgranicznie Mu zaufać.

Z głębokiego zaufania Bogu wynikają zobowiązania moralne. Etyka Izraela ma charakter teocentryczny, czyli polega na naśladowaniu Boga. Znaczną część Księgi Kapłańskiej stanowi tzw. Kodeks Świętości (Kpł 17-25), który zawiera najważniejsze rozporządzenia regulujące rozmaite aspekty życia osobistego, rodzinnego i społecznego. Jak refren powtarza się w nim wezwanie: „Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty” (Kpł 19, 2 i in.). Ponieważ Bóg jest Święty, Jego wyznawcy mają się różnić od wszystkich innych ludzi i przez to osiągają udział w świętości Boga.

 

ŚWIĘTOŚĆ CZŁOWIEKA

Nowy Testament, zakorzeniony w historii i treści Pierwszego Przymierza, postrzega świętość jako rzeczywistość, która przynależąc do istoty Boga, może stawać się udziałem Jego najwierniejszych wyznawców. W osobie i posłannictwie Jezusa Bóg najpełniej ukazał siebie, objawiając bogactwo swego wewnętrznego życia: Bóg istnieje jako Ojciec i Syn, i Duch Święty. Etyka naśladowania Boga zyskuje więc nowe wymiary, które Stary Testament zaledwie przeczuwał. 

Poznawszy pełniej Boga, zyskujemy nieznane przedtem możliwości udziału w Jego świętości. Jezus Chrystus, prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek, jest święty (Mk 1, 24; J 6, 69; Dz 3, 14). Etyka chrześcijańska ma więc charakter chrystocentryczny, czyli polega na naśladowaniu Chrystusa. Znamy Jego ziemskie życie i możemy się do Niego upodabniać przede wszystkim poprzez ufne przyjęcie tego, co w ludzkim losie najtrudniejsze, to jest cierpienia i śmierci (Mt 16, 24-28; Mk 8, 34 – 9,1; Łk 9, 23-27). Przewodniczką na drogach świętości jest Maria, Matka Jezusa, w której jako pierwszej dokonało się pełne przejście do nadziei chrześcijańskiej.

Świętym jest także Duch Boży (Mt 1, 18; Mt 3, 11; J 20, 23), trzecia osoba Trójcy Świętej. On sprawia, że wyznawcy Jezusa Chrystusa stają się uświęceni. Warunkiem uświęcenia jest znajomość Ewangelii i jej wypełnianie (Rz 15, 16). Święty chrześcijanin to człowiek wierny Chrystusowi, a zarazem gotowy do dawania Mu wiarygodnego świadectwa w każdym czasie i na każdym miejscu. Osiągając świętość, chrześcijanin poznaje i pomaga innym poznać „miłość Chrystusa, przewyższającą wszelką wiedzę” (Ef 3, 19). Udział w świętości Boga oznacza udział w Jego miłości, która najdoskonalej ukazuje, że Bóg jest Miłością.

Skoro „wolą Bożą jest wasze uświęcenie” (1 Tes 4, 3), to świętość, będąc darem, stanowi również wyzwanie i zobowiązanie. Kto raz wybrał wierność Bogu, musi ją codziennie wybierać i potwierdzać. Apostoł Narodów w Drugim Liście do Koryntian napisał: „Mając przeto takie obietnice, najmilsi, oczyśćmy się z wszelkich brudów ciała i ducha, dopełniając uświęcenia naszego w bojaźni Bożej” (2 Kor 7, 1). 

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką Cookies. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce. OK