Biblia
nr 7-8 (133-134) wakacje 2018

Jak nie stracić rodziny, która widzi w nas rywala? Jak nie ulec pokusie zemsty? Jak kochać mimo nienawiści najbliższych? Daj się poprowadzić Bogu. On Cię nigdy nie zostawi.

Mieczysław Guzewicz

On nie pozwoli, byś przegrał

Jak nie stracić rodziny, która widzi w nas rywala? Jak nie ulec pokusie zemsty? Jak kochać mimo nienawiści najbliższych? Daj się poprowadzić Bogu. On Cię nigdy nie zostawi.


Wśród wielkich przywódców, szlachetnych małżonków i odważnych wojowników odnajdujemy w Biblii sporo ludzi młodych. Już początek Księgi Rodzaju opisuje konkretną rodzinę: pierwszych małżonków i ich dzieci. Adam i Ewa, nieposłuszni wobec Boga, zostają wygnani z ogrodu Eden. Dobry Ojciec nie przestaje się jednak troszczyć o umiłowane dzieci: „Pan Bóg sporządził dla mężczyzny i dla jego żony odzienie ze skór i przyodział ich” (Rdz 3, 21).
 

Rywalizacja przyniosła śmierć

Nieco dalej czytamy o smutnym następstwie złego zachowania prarodziców. Zrodziła się rywalizacja między synami, Kainem i Ablem, zakończona bratobójczą śmiercią młodszego z nich. Małżonkowie i rodzice powinni dostrzec w tej historii ważny dylemat wychowawczy: jaki wpływ na postawę dzieci wywiera rozbicie jedności między rodzicami. Negatywne cechy Kaina nie wzięły się przecież z niczego.

W tej samej części Pięcioksięgu znajdujemy historię innej rodziny, w której też byli bracia. I tu również pojawia się wątek rywalizacji między rodzeństwem. Upragnione dziecko Abrahama i Sary, Izaak, miał dwóch synów. Ich matką była Rebeka. Chłopcy, bliźniacy, urodzili się z bardzo różnymi charakterami. Rebeka wie, że błogosławieństwo ojca daje przywileje. Przysługuje ono starszemu z braci – Ezawowi. Jednak Rebeka bardziej kocha Jakuba i dopuszcza się podstępu, w który wciąga wybranego syna.

 

Miłość pokonała trudności

Zrozpaczony Ezaw wpada w słuszny gniew. Nie wyklucza zabicia brata. Jakub, dalej inspirowany przez matkę, ucieka do wuja Labana (por. Rdz 27, 42-45). Po przybyciu do krainy Charan zakochuje się w pięknej Racheli i podejmuje służbę u teścia, który bardzo źle go traktuje. Jakub znosi to jednak cierpliwie. Ostatecznie mając już dwie żony i dużo dzieci, decyduje się na powrót w rodzinne strony. Zanim dotrze na miejsce, czeka go jeszcze dziwny nocny pojedynek z Bogiem (por. Rdz 32, 25-30), a także pojednawcze spotkanie z bratem, którego nasz bohater bardzo się obawiał, a które zakończyło się pomyślnie.

Jakub nie zastanawia się, czy napotkane przeciwności były konsekwencją nieuczciwego zachowania wobec Ezawa. Z odwagą i godnością zmaga się z trudnościami, ciężko pracuje, a innych traktuje bardzo uczciwie.

 

Wybaczenie wyparło zemstę

Nieco dalej w tej samej księdza natchniony autor opisuje losy innego młodego człowieka, Józefa. Jest on jednym z dwunastu synów Jakuba, urodzonym przez Rachelę. Napięcie i złe emocje, jakie pojawiły się między Józefem a pozostałymi braćmi, wynikały z ich zazdrości o zdolności, jakimi był obdarowany. Otrzymał od Boga dar snów zawierających głębsze, profetyczne przesłanie (por. Rdz 37, 5-11), potem umiejętność odczytywania marzeń sennych. Brutalnie potraktowany przez starszych braci, trafia jako niewolnik na dwór egipskiego urzędnika Potifara. Służy mu wiernie, jest uczciwy, lojalny i bardzo oddany. W pewnym momencie Józef wpada w pułapkę zastawioną przez żonę swojego pana, pałającą wielką żądzą cielesną wobec niego. Co robi Józef? „Pan mój o nic się nie troszczy, odkąd jestem w jego domu, bo cały swój majątek oddał mi we władanie. On sam nie ma w swym domu większej władzy niż ja i niczego mi nie wzbrania, wyjąwszy ciebie, ponieważ jesteś jego żoną. Jakże więc mógłbym uczynić tak wielką niegodziwość i zgrzeszyć przeciwko Bogu?” – mówi (Rdz 39, 8-9). Ostatecznie młodzieniec trafia na wiele lat do więzienia, z którego wydostaje się dzięki darowi odczytywania snów. Późniejsze etapy jego życia potwierdzają wielkość i wyjątkowość jego osobowości. Józef zdobywa nieosiągalną dla wielu pozycję osoby najważniejszej po faraonie. Bogaci się, doprowadza kraj do pełnego bezpieczeństwa w czasie klęski głodu, ratuje od śmierci swoją najbliższą rodzinę. Wybacza braciom, choć miał możliwość dokonania na nich zemsty.
 

Upokorzenie dało siłę

Inny wyjątkowy młodzieniec, którego losy zawsze mnie mocno poruszały, to Dawid. Podobnie jak Jakub zajmuje się wypasem trzód i hodowlą zwierząt. Nie interesuje go wielki świat. Rzetelnie i pokornie wykonuje obowiązki. Owszem, możemy przeczytać o jego namaszczeniu na króla przez proroka Samuela, ale po tym wydarzeniu niewiele zmienia się w życiu młodzieńca (por. 1 Sm 16, 1-13). Dawid znosi upokorzenia braci, tłumi smutek i ból odrzucenia przez starsze rodzeństwo. Wędruje po pustyni, zabawiając się rzemienną procą. Bez trudności zabija nią lwy i niedźwiedzie.

W czasie wojny Izraelitów z Filistynami pod wodzą króla Saula Dawid z polecenia ojca dostarcza pożywienie trzem starszym braciom. W pewnym momencie jeden z nich reaguje bardzo nerwowo: „Po co tu przyszedłeś? Komu zostawiłeś ową małą trzodę na pustyni? Znam ja pychę i złość twojego serca: przybyłeś tu, aby tylko przypatrzyć się walce” (1 Sm 17, 28). Być może, pamiętał scenę sprzed lat, kiedy w ich domu Boży posłaniec namaścił nie jednego ze starszych braci, przystojnych i odważnych, a rudego nastolatka. Nie dzieje się nic szczególnego aż do pojawienia się na polu walki harcownika Goliata.

Dzięki sprawnemu posługiwaniu się procą i Bożemu wsparciu Dawid pokonuje wielkiego wojownika (około 2,8 m wzrostu). Wydarzenie to staje się przełomem w jego życiu. Dawid wyrasta na sławnego bohatera. Dopiero teraz zaczyna się największa udręka w jego młodym życiu. Młodzieniec znosi cierpliwie niesłuszne ataki Saula, ściągany jak dzikie zwierzę ucieka, ukrywa się, tuła z grupą przyjaciół. Mając okazję zakończenia tego pasma upokorzeń, nie podnosi ręki na Bożego wybrańca (por. 1 Sm 24, 4-8). 

 

Wierność Bogu przyniosła zwycięstwo

Długo jeszcze możemy się przypatrywać innym biblijnym historiom życia młodych ludzi… Wielu z nich w swojej młodości wsławiło się czymś szczególnym, ale doświadczało też nieprzeciętnych trudności. To cecha wyróżniająca, potwierdzająca, że intensywna współpraca z Bogiem, wierność przykazaniom, uczciwość, rzetelność zawsze będą napotykać silny opór nawet najbliższych. Z drugiej strony jednak w opowiadaniach tych wyraźnie można dostrzec, że wierność Bogu mimo przeciwności zawsze przynosi owoce. I to nie tylko w życiu konkretnego pozytywnego bohatera, ale i szerszej społeczności.

 

 

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką Cookies. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce. OK