Jedynie Chrystus jest drogą modlitwy chrześcijańskiej. Czy nasza modlitwa będzie wspólnotowa czy osobista, słowna czy wewnętrzna, dostęp do Ojca ma tylko wtedy, gdy modlimy się „w imię” Jezusa, gdy do Jego istoty przylgniemy swoim sercem. Święte człowieczeństwo Jezusa jest bowiem drogą, na której Duch Święty uczy nas modlić się do Boga, naszego Ojca.

JHWH zbawia

Niektóre psalmy oraz Nowy Testament wkładają w nasze usta i utrwalają w naszych sercach wezwania modlitwy do Chrystusa: Synu Boży, Słowo Boże, Zbawco, Baranku Boży, Królu, Synu Dziewicy, Dobry Pasterzu. Jednak imieniem, które zawiera wszystko, jest właśnie imię, które Syn Boży otrzymuje w swoim Wcieleniu: JEZUS. Ludzkie wargi nie są w stanie wypowiedzieć Boskiego Imienia, ale Słowo Boże, przyjmując nasze człowieczeństwo, powierza je nam i możemy go wzywać: „Jezus” – „JHWH zbawia”. Imię Jezus obejmuje wszystko: Boga i człowieka oraz całą ekonomię stworzenia i zbawienia. Tylko Jego imię zawiera jednocześnie Obecność, którą oznacza. Jezus jest Zmartwychwstałym i ktokolwiek wzywa Jego Imienia, przyjmuje Syna Bożego, który go umiłował i siebie samego wydał za niego.

Zawsze wysłuchani

Usilna prośba niewidomych: „Ulituj się nad nami, Synu Dawida!” (Mt 9, 27) lub: „Synu Dawida, ulituj się nade mną!” (Mk 10, 48) została przejęta w tradycji Modlitwy Jezusowej: „Panie, Jezu Chryste, Synu Boga, zmiłuj się nade mną, grzesznikiem!”. To proste wezwanie wiary zostało rozwinięte w tradycji modlitwy w różnych formach na Wschodzie i na Zachodzie. Przez to wezwanie serce współodczuwa nędzę ludzi i miłosierdzie ich Zbawiciela.

Wezwanie świętego Imienia Jezus jest najprostszą drogą nieustannej modlitwy. Powtarzane często i z pokorą przez skupione serce, nie rozprasza się w „wielomówstwie” (Mt 6, 7), lecz „zatrzymuje słowo i wydaje owoc przez swą wytrwałość” (por. Łk 8, 15). Jest ono możliwe „w każdym czasie” i jest czynnością miłowania Boga, który ożywia i przemienia wszelkie działanie w Chrystusie Jezusie. Dlatego Jezus zawsze wysłuchuje modlitwy, w której ludzie z wiarą proszą o uzdrowienie z niemocy lub o odpuszczenie grzechów: „Idź w pokoju, twoja wiara cię uzdrowiła!” (por. Łk 8, 48). Św. Augustyn zauważa, że podczas naszej modlitwy to Jezus: „Modli się za nas jako nasz Kapłan; modli się w nas, bo jest Głową Ciała, którym jesteśmy, a modlimy się do Niego, bo jest naszym Bogiem. Rozpoznajmy więc w Nim nasze głosy, a Jego głos w nas samych”.