Katechizm Kościoła Katolickiego
 

KKK 378

Znakiem „zażyłości” człowieka z Bogiem jest to, że Bóg umieszcza go w ogrodzie (Rdz 2, 8). Człowiek żyje w nim, aby „uprawiał go i doglądał”; praca nie jest ciężarem, ale współpracą mężczyzny i kobiety z Bogiem w doskonaleniu stworzenia widzialnego.   

KKK 2834

„Módl się i pracuj”. „Módlcie się tak, jakby wszystko zależało od Boga, a pracujcie tak, jakby wszystko zależało od was”. Po wykonaniu naszej pracy, otrzymamy jako dar pożywienie od naszego Ojca; jest rzeczą dobrą prosić Go o nie, składając mu jednocześnie dziękczynienie. Taki jest sens błogosławienia posiłków w rodzinie chrześcijańskiej.

KKK 2427

Praca ludzka jest bezpośrednim działaniem osób stworzonych na obraz Boży i powołanych do przedłużania – wraz z innymi – dzieła stworzenia, czyniąc sobie ziemię poddaną. Praca jest zatem obowiązkiem: „Kto nie chce pracować, niech też nie je!” (2Tes 3, 10). Szanuje ona dary Stwórcy i otrzymane talenty. Może mieć tez wymiar odkupieńczy. Znosząc trud pracy w łączności z Jezusem, rzemieślnikiem z Nazaretu i Ukrzyżowanym na Kalwarii, człowiek współpracuje w pewien sposób z Synem Bożym w Jego dziele Odkupienia. Potwierdza, że jest uczniem Chrystusa, niosąc krzyż każdego dnia w działalności, do której został powołany. Praca może być środkiem uświęcania i ożywiania rzeczywistości ziemskich w Duchu Chrystusa.

Pismo Święte
 

Mt 11, 28

Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię.

1 Tes 2, 9

Pamiętacie przecież, bracia, naszą pracę i trud. Pracowaliśmy dniem i nocą, aby dla nikogo z was nie być ciężarem.

2 Tes 3, 10

Kto nie chce pracować, niech też nie je!

Dziś pogoń za zyskiem i pieniądzem jest tak wielka, że zupełnie zanika zrozumienie sensu pracy i jej znaczenia w naszym życiu. Zarówno wysoki stopień bezrobocia, jak i chęć zysku, doprowadzają do wielu nieporozumień i wypaczeń. Praca staje się narzędziem zysku, a coraz częstsze przypadki przepracowania, pracy ponad dopuszczalną normę czy nawet śmierci wskutek przepracowania pokazują, jak bardzo doszło do odwrócenia i pomieszania porządków. Praca, która według odwiecznego planu Stwórcy ma służyć człowiekowi, jego rozwojowi, stała się nie środkiem, lecz celem samym w sobie, często z pominięciem człowieka i jego dobra, a także godności. Poprzez pracę człowiek został wezwany przez Boga do współdziałania w wykonywaniu planu Bożego. Prawdziwy rozwój człowieczeństwa dokonuje się dzięki niej, choć to nie praca nas stworzyła. Człowiek dzięki swojej rozumności staje się jej twórcą i panem. Praca jest więc zawsze sposobem panowania człowieka nad sobą i nad światem. Jednak łatwo może się stać pewną formą tyranii, kiedy postawi się wyraźnie kapitał i środki produkcji przed pracą, a także człowiekiem. Praca zawsze poprzedza kapitał, jest nad nim i powinna być wyrazem człowieka, służąc wszechstronnemu rozwojowi osoby ludzkiej w wymiarze indywidualnym i społecznym, fizycznym, cielesnym, umysłowym i duchowym. Doświadczenia XX wieku, szczególnie II wojny światowej, obozy pracy, były potwierdzeniem, jak bardzo niebezpieczne w skutkach staje się uprzedmiotowienie człowieka w stosunku do pracy i jak groźne staje się odarcie człowieka z podmiotowego wymiaru. Rozwój człowieka i jego doskonalenie zdają się być niemożliwe do osiągnięcia poza wymiarem pracy. Wszelkie formy zamknięcia człowieka i niechęci wobec niej są wyrazami skrajnej niedojrzałości i braku odpowiedzialności, a jednocześnie pozbawiają człowieka przysługującego mu prawa do własności prywatnej, która także daje poczucie spełnienia i satysfakcji szczególnie z rezultatów i wyników trudu i wysiłku włożonego w wykonywanie powierzonych zadań i obowiązków. To zadowolenie może prowadzić paradoksalnie do przyjemności, jaką niesie praca. W ten sposób może stać się także odpoczynkiem.