Amerykański film „Dla Ellen” drażni widzów sposobem opowiadania, a poruszaną problematyką prowokuje do refleksji. Jego bohaterem jest trzydziestoletni Joby Taylor, rockman nieudolnie starający się zbudować muzyczną karierę. Przybywa do małego miasteczka, gdzie żyje od lat niewidziana żona z kilkuletnią córeczką Ellen, której nigdy nie poznał. Celem wizyty nie są jednak odwiedziny, lecz podpisanie dokumentów rozwodowych. Wydaje się, że ta formalność zajmie tylko chwilę, jednak w newralgicznym momencie coś dziwnego dzieje się w sercu muzyka. Joby niespodziewanie uświadamia sobie straconą szansę ojcostwa, wstrzymuje więc podpisanie papierów i postanawia po raz pierwszy zobaczyć córkę. Wtedy pojawiają się prawdziwe problemy. Tatuś nie potrafi rozmawiać z dzieckiem. Jest „niebieskim ptakiem”, który dba o swój wygląd i jak nastolatek śni o karierze, lecz nie rozumie samego siebie i nie umie wyrażać głębszych uczuć. Film ukazuje dramat współczesnych mężczyzn, którzy często nie radzą sobie z czerstwą codziennością i nie potrafią wchodzić w związki z innymi, więc nie nadają się ani na mężów, ani na ojców.