Gorzka prawda o świecie. Drugi człowiek przestał się dla nas liczyć i stał się najwyżej narzędziem, kapitałem do wykorzystania.

Wydawałoby się, że dreszczowiec nie jest gatunkiem odpowiednim do zdemaskowania schorzeń trawiących zachodnią cywilizację, jednak kameralny i pełen napięcia „Kapitał ludzki” Paola Virzìego znakomicie spełnia rolę kulturowego sejsmogramu. Kreśli on przenikliwie i ironicznie zarazem amplitudę wewnętrznych wstrząsów burzących życie ludzkich wspólnot. Reżyser opowiada historię fatalnego wypadku drogowego, którego sprawca zbiegł, nie udzielając poszkodowanemu pomocy. Włoski thriller odkrywa stopniowo całą prawdę, ukazując coraz to nowe okoliczności nieszczęsnego zajścia. Czyni to z perspektywy różnych osób, członków dwóch rodzin związanych ze sobą chęcią zysku i niedosytem miłości. Jednak kryminalna intryga służy w filmie zarówno podniesieniu poziomu emocji, jak i postawieniu inteligentnej diagnozy europejskiej rodzinie i społeczeństwu. Rozpadające się przez wygórowane ambicje, pogoń za pieniądzem i zdrady więzi międzyludzkich czynią nas głęboko nieszczęśliwymi – niezależnie od stanu posiadania. Bywa jednak, że jakieś tragiczne zdarzenie zrywa kurtynę blichtru i fałszywych uśmiechów, pod którą ukrywamy gorzką prawdę, że drugi człowiek przestał się dla nas liczyć i stał się najwyżej narzędziem, kapitałem do wykorzystania.

Kapitał ludzki (Il Capitale umano), reż.: Paolo Virzì, scen.: Paolo Virzì, Francesco Bruni, Francesco Piccolo; obsada: Fabrizio Bentivoglio, Valeria Bruni Tedeschi, Fabrizio Gifuni, Matilde Gioli, Valeria Golino; dramat, Francja, Włochy, Niemcy 2014; 109 minut